Er waren toen 5 kinderen boven mij en 6 kinderen onder mij. Later waren wij met z'n vijftienen.
Diny, jij had je handen vol aan de kleintjes, dat was je lust en je leven. Jij was dol op kinderen, zelfs als ze kattenkwaad uithaalden. Jaren later vertelde je nog met veel plezier de heldendaden van de tweeling.
Er groeiden allerlei namen voor jou: "Berendino" vonden we interessant;
door de kleintjes werd je "De Puf" genoemd en dat werd "Tante
Puf" bij de kleinkinderen.Voor de groten was jij af en toe de vertrouwensfiguur. Als Jan en Ton b.v. 's avonds erg laat thuis kwamen en men dacht, dat ze al lang in bed lagen, konden ze steentjes tegen jouw slaapkamerraam gooien. Jij sloop dan naar beneden om ze stilletjes binnen te laten.
Jij hoorde helemaal bij ons gezin en dat is nog altijd zo. Jouw belangstelling bleef ook in latere jaren. Bij bezoekjes en telefoontjes informeerde jij hoe iedereen het maakte en ik merkte, dat je hele dag goed was, als ik veel nieuwtjes uit "Bussum" had.
Het meest treffend was wel je hartelijke zorgzaamheid, heel vanzelfsprekend, zo vanzelfsprekend, dat je er ook niet meer buiten kon.
Toen we je ruim een jaar geleden na veel voorbereidingen naar een bejaardenhuis brachten, kwam je dezelfde dag 's avonds weer met een taxi thuis. Jij had daar niemand , waarvoor je kon zorgen. Je kwam weer terug op de Herenweg en ging weer zorgen voor je familie.
Diny, Juffrouw, Puf, Tante Puf, wij hebben allemaal veel van je gekregen en daarom wil ik je namens alle kinderen Lucassen hartelijk bedanken.
Wij zullen altijd aan jou blijven denken.
