roomse leven

Niet alleen werd mijn vader monnik en had ik 5 zussen in het klooster, ook bij mijn broers is het nodige onderzoek naar "priester-roeping" gedaan en ik zelf ben naar een Jezuïten-gymnasium gestuurd, omdat het zo goed aansloot aan het groot-seminarium (= priester-school).
Mijn moeder gaf mij in het laatste jaar van haar leven nog haar zilveren rozenkrans in de (ijdele) hoop , dat ik dan nog een beetje katholiek zou blijven.
Mijn kinderen hebben nog een eerste H.Communie gedaan, al was dat dan op hetzelfde niveau als hun installatie tot kabouter bij de padvindsters. Ook de katholieke traditie van het "vasten-trommeltje" heb ik nog aan hen doorgegeven.

Tijdens één van de vasten-periodes heeft mijn vader het gepresteerd om het eten af te wegen teneinde na te gaan, of het tot een "volle maaltijd" gerekend moest worden.
De vriendin van mijn broer Tonny en die van mijn broer Leo mochten pas bij ons over huis komen, nadat ze formeel waren omgeturnd tot het katholieke geloof.
Mijn broer Leo heeft de gang van zaken bij "echtscheiding op z'n Rooms" nooit goed kunnen verwerken.
Mijn vader bouwde voor ons eerst een speelgoed-altaar en pas daarna een poppenkast.
Ik had een Heeroom en vier klooster-tantes. Een oud-oom, monseigneur Klönne, had veel zeggenschap in mijn vader's familie.
Ik heb een nicht, Els Lucassen, die bij haar klooster-professie een doornen kroon droeg, en een neef, Jan Bots, die het gedachtengoed van onze meest Roomsche bisschop Gijzen propageerde.

Als broeder Paschalis niet de centen uit de zak van mijn vader had gepraat voor het stichten van het Gemma-klooster, zouden we meer dan de erfsom ad Hfl. 9.961,67 p.p. hebben gekregen.
Onze kerstkribbe had een muziekdoosje, dat Stille Nacht kon spelen, en de kribbe was even groot als die in de kerk.
Bij het dagelijks "rozenhoedje" hielden we snelheidswedstrijden in het weesgegroetjes bidden.
We moesten op onze knieën het nieuwe jaar in blijven bidden, als het Nieuwjaars-vuurwerk al tijden lang aan het knallen was.

Kortom, we zijn Roomsch groot gebracht.

In het "jubeljaar"1929 moesten Frans en Agnes de bedevaart-reis naar Rome afzeggen wegens de komst van hun jongste dochter Lous, maar in 1930 zijn ze alsnog naar Rome gegaan, naar Paus Pius XI en hebben met bidden en kerkbezoek aldaar deze volle aflaat voor henzelf en hun kinderen verdiend en ingelijst aan de muur gehangen. Ze geloofden, dat zij en hun kinderen hierdoor in het stervensuur kwijtschelding van al hun zonden zouden krijgen en dus niet naar de hel zouden gaan.